Strzał z broni palnej powoduje, że dookoła broni, z której pada, pojawia się olbrzymia
chmura gazów. Stanowi ona mieszaninę pozostałości po strzale, w jej skład zaś wchodzą
przede wszystkim produkty spalania materiału miotającego. W tej chmurze gazów wystę-
pują także substancje o charakterze stałym, które określa się w obowiązującej powszechnie
terminologii anglojęzycznej jako GSR — Gunshot Residue4
. Są to zarówno częściowo spalone,
jak i niespalone cząstki materiału miotającego, produkty pochodzące z pocisku i łuski.
Najbardziej charakterystyczne dla strzału są jednak niepowtarzalne pod względem kształtu
i składu pierwiastkowego cząstki, które powstają w wyniku detonacji materiału inicjują-
cego spłonki. Niezmiernie małe rozmiary tych cząstek sprawiają, że można je analizować
jedynie za pomocą mikroskopii elektronowej. Ich średnice mieszczą się w przedziale od 0,1
mikrometra do 5 mikrometrów, choć zdarzają się też cząstki o wiele większe. Przedmiotem
badań w metodzie SEM-EDX są więc charakterystyczne kuliste formy złożone z trzech pier-
wiastków: ołowiu, antymonu i baru. Różni je to w zasadniczy sposób od innych cząstek
zawierających wymienione pierwiastki, które także mogą pojawić się na rękach, lecz nie
są związane ze strzałem
Cząstki GSR zostają wyrzucone po strzale w różnych kierunkach na zewnątrz broni.
Przeważająca większość cząstek GSR wydostaje się z lufy w kierunku strzału. Głównym
więc źródłem cząstek GSR osadzających się na strzelającym jest nieporównywalnie mniejsza
liczebnie grupa cząstek, która wydostaje się przez szczeliny konstrukcyjne broni. Jest to
spowodowane tym, że zasadniczo wydostają się one w kierunku przeciwnym do strzału,
czyli w stronę strzelca.
W wyniku strzału cząstki GSR najczęściej lokują się na grzbietowych powierzchniach
rąk strzelającego. W celu wykazania obecności cząstek GSR na osobie podejrzanej o strzał
z broni palnej można ich także poszukiwać w materiale zabezpieczonym z odzieży, owło-
sionej skóry głowy, twarzy, czoła, wąsów, brwi, a także śluzówki nosa.
Jakkolwiek strzał z broni palnej jest najważniejszą przyczyną obecności pozostałości
powystrzałowych na osobie o to podejrzanej, to jednak mogą się one znaleźć na tej
osobie także w inny, mniej typowy sposób. Do przenoszenia cząstek GSR może dojść
przez kontakt z bronią, z której niedawno strzelano, lub z odstrzeloną łuską. Opisano
także cząstki GSR krążące w powietrzu, czyli tzw. AGSR (Airborne Gunshot Residue),
wskazując na możliwość ich osadzania się na osobie, która np. jedynie przebywała
w miejscu, gdzie strzelano
chmura gazów. Stanowi ona mieszaninę pozostałości po strzale, w jej skład zaś wchodzą
przede wszystkim produkty spalania materiału miotającego. W tej chmurze gazów wystę-
pują także substancje o charakterze stałym, które określa się w obowiązującej powszechnie
terminologii anglojęzycznej jako GSR — Gunshot Residue4
. Są to zarówno częściowo spalone,
jak i niespalone cząstki materiału miotającego, produkty pochodzące z pocisku i łuski.
Najbardziej charakterystyczne dla strzału są jednak niepowtarzalne pod względem kształtu
i składu pierwiastkowego cząstki, które powstają w wyniku detonacji materiału inicjują-
cego spłonki. Niezmiernie małe rozmiary tych cząstek sprawiają, że można je analizować
jedynie za pomocą mikroskopii elektronowej. Ich średnice mieszczą się w przedziale od 0,1
mikrometra do 5 mikrometrów, choć zdarzają się też cząstki o wiele większe. Przedmiotem
badań w metodzie SEM-EDX są więc charakterystyczne kuliste formy złożone z trzech pier-
wiastków: ołowiu, antymonu i baru. Różni je to w zasadniczy sposób od innych cząstek
zawierających wymienione pierwiastki, które także mogą pojawić się na rękach, lecz nie
są związane ze strzałem
Cząstki GSR zostają wyrzucone po strzale w różnych kierunkach na zewnątrz broni.
Przeważająca większość cząstek GSR wydostaje się z lufy w kierunku strzału. Głównym
więc źródłem cząstek GSR osadzających się na strzelającym jest nieporównywalnie mniejsza
liczebnie grupa cząstek, która wydostaje się przez szczeliny konstrukcyjne broni. Jest to
spowodowane tym, że zasadniczo wydostają się one w kierunku przeciwnym do strzału,
czyli w stronę strzelca.
W wyniku strzału cząstki GSR najczęściej lokują się na grzbietowych powierzchniach
rąk strzelającego. W celu wykazania obecności cząstek GSR na osobie podejrzanej o strzał
z broni palnej można ich także poszukiwać w materiale zabezpieczonym z odzieży, owło-
sionej skóry głowy, twarzy, czoła, wąsów, brwi, a także śluzówki nosa.
Jakkolwiek strzał z broni palnej jest najważniejszą przyczyną obecności pozostałości
powystrzałowych na osobie o to podejrzanej, to jednak mogą się one znaleźć na tej
osobie także w inny, mniej typowy sposób. Do przenoszenia cząstek GSR może dojść
przez kontakt z bronią, z której niedawno strzelano, lub z odstrzeloną łuską. Opisano
także cząstki GSR krążące w powietrzu, czyli tzw. AGSR (Airborne Gunshot Residue),
wskazując na możliwość ich osadzania się na osobie, która np. jedynie przebywała
w miejscu, gdzie strzelano