Polega na oznaczeniu kalibru pocisku i wzoru naboju, a na ich podstawie — typu i wzoru
broni, z której pocisk mógł być wystrzelony. Możliwość określenia kalibru i innych właś-
ciwości pocisku jest ograniczone w wypadku znacznych jego deformacji. Do identyfikacji
pocisku i naboju wykorzystuje się takie właściwości pocisku, jak: wymiary (średnica i dłu-
gość), masa, budowa (materiał, płaszcz, koszulka, rdzeń) oraz znaki po zespoleniu pocisku
z łuską. Typ i wzór broni, z której pocisk został wystrzelony, określa się na podstawie: kalibru,
liczby i szerokości pól i bruzd, kąta i kierunku skrętu gwintu (na podstawie cech odwzo-
rowanych na pocisku). Niektóre typy i wzory broni mają takie same lub zbliżone podane
wyżej parametry. Ogranicza to oczywiście możliwość identyfikacji broni. Możliwości takiej
identyfikacji nie dają pociski wystrzelone z broni gładkolufowej oraz o lufie poligonalnej.
broni, z której pocisk mógł być wystrzelony. Możliwość określenia kalibru i innych właś-
ciwości pocisku jest ograniczone w wypadku znacznych jego deformacji. Do identyfikacji
pocisku i naboju wykorzystuje się takie właściwości pocisku, jak: wymiary (średnica i dłu-
gość), masa, budowa (materiał, płaszcz, koszulka, rdzeń) oraz znaki po zespoleniu pocisku
z łuską. Typ i wzór broni, z której pocisk został wystrzelony, określa się na podstawie: kalibru,
liczby i szerokości pól i bruzd, kąta i kierunku skrętu gwintu (na podstawie cech odwzo-
rowanych na pocisku). Niektóre typy i wzory broni mają takie same lub zbliżone podane
wyżej parametry. Ogranicza to oczywiście możliwość identyfikacji broni. Możliwości takiej
identyfikacji nie dają pociski wystrzelone z broni gładkolufowej oraz o lufie poligonalnej.