Zgodnie z kryminalistyczną definicją, podstawowymi okryciami dłoni osoby w czasie
popełniania przestępstwa są:
— rękawiczki,
— fragmenty tkanin, dzianin itp.,
— chusteczki do nosa,
— skarpety, pończochy,
— inne wyroby odzieżowe,
— inne przedmioty (na przykład woreczki fo-
liowe).
W praktyce kryminalistycznej najczęściej się
spotyka ślady klasycznych rękawiczek. Wyma-
gania mody, różne fasony, surowiec, przezna-
czenie i wiele innych czynników — wszystko to
wpływa na powstawanie ogromnej liczby typów
rękawiczek. Taką masę produktów uporządko-
wano, wprowadzając klasyfikacje rękawiczek.
Kryteria klasyfikacji są różne i w kryminalistyce
nie wszystkie są równie istotne, niektóre wręcz
nie mają żadnego znaczenia.
Podziały wywodzące się z przemysłu lekkiego dotyczą rękawiczek w klasycznym
rozumieniu. Jednak przedmioty z pozostałych grup klasyfikacji kryminalistycznej
mogą być wykonane z tego samego surowca, co rękawiczki klasyczne, wówczas
określenie rzeczy będącej okryciem dłoni przestępcy nie zawsze jest łatwe i możliwe
od razu.
Jako kryteria klasyfikacyjne rękawiczek powszechnie są wykorzystywane takie
właściwości rękawiczek, jak surowiec do ich produkcji, krój, wkład, barwa, wymiary,
szew, wykończenie, cechy indywidualne, sposób wytwarzania, przeznaczenie oraz czas
użytkowania.
Sposób wytwarzania pozwala podzielić rękawiczki na:
— produkowane przemysłowo: modelowo, seryjnie, masowo,
— wytwarzane indywidualne (na miarę).
Ze względu na przeznaczenie wyodrębniono rękawiczki:
— powszechnego użytku: całodzienne, wizytowe, domowe,
— specjalne: robocze, ochronne, sportowe, mundurowe, zakonne i liturgiczne,
— reprezentacyjne.
Ze względu na przydatność do wykonywania zawodu wyróżnia się rękawiczki:
— lekarskie (dla chirurgów, stomatologów, ginekologów, anatomopatologów),
— budowlane (dla hydraulików, malarzy, murarzy),
— strażackie,
— sportowe (dla narciarzy, kolarzy, bokserów, rajdowców, piłkarzy, rolkarzy),
— mundurowe (dla żołnierzy, policjantów, kolejarzy),
— samochodowe (dla kierowców, mechaników).
Stopień wykończenia rękawiczki i jej elementów jest kolejnym kryterium, na pod-
stawie którego można je podzielić na rękawiczki:
— gotowe,
— półgotowe.
Uwzględniając trwałość użytkową lub czas użytkowania, wyodrębnia się rękawiczki:
— krótkotrwałego użycia
— długotrwałego użycia8
.
Płeć użytkownika pozwala podzielić rękawiczki na:
— damskie,
— męskie.
Połączenie dwóch kryteriów: płci i wieku użytkownika poszerza tę grupę o rękawiczki:
— damskie,
— dziecięce: dziewczęce i chłopięce,
— męskie9
.
W zależności od przeznaczenia sezonowego mogą być rękawiczki:
— zimowe (wytwarzane np. z grubych skór, tkanin, dzianin z ocieplającym wkładem10
z futra, tkaniny lub dzianiny),
— wiosenno-jesienne (wytwarza się je z surowców lżejszych, cienkich, często z wkładem
z podszewki),
— letnie (z cienkich surowców, bez wkładu).
Jeżeli jako kryterium podziału zostanie uwzględniona budowa, przede wszystkim
otrzyma się rękawiczki prawą i lewą, w następnej kolejności zaś rękawiczki:
— pięciopalcowe,
— czteropalcowe,
— trzypalcowe,
— łapki,
— łapki z jednym palcem.
Ze względu na sposób zamknięcia
wyróżnia się rękawiczki:
— wciągane,
— zapinane na zatrzask lub zatrzaski,
— zapinane na zamek,
— z klinem i paskiem,
— ze ściągaczem,
— z gumką.
Uwzględniając jako kryterium po-
działu rodzaj surowca, dzieli się ręka-
wiczki na produkowane:
— ze skóry,
— z włókien,
— z lateksu11 i podobnych surowców
— z innych surowców,
— z różnych surowców.
Rękawiczki są produkowane ze skóry różnych zwierząt. Najczęściej używa się skóry:
koźlej, cielęcej, jagnięcej, koziej, owczej, jeleniej. Skóra właściwa każdego zwierzęcia ma
inną strukturę, a dodatkowo — skóra licowa ma indywidualną strukturę poletkową.
Ze względu na sposób wyprawienia surowca, rękawiczki mogą być uszyte ze
skóry:
— licowej,
— zamszowej,
— glacé (nabłyszczane bardzo miękkie i cienkie skóry z licem, odmiana to skóry mocha
z zeszlifowanym licem — też nubuki),
— nappa (matowe bardzo miękkie, grubsze skóry z licem, mogą być z licem zeszlifo-
wanym),
— szewro (giemza, skóry wykończone od strony lica z zachowaniem naturalnego ry-
sunku),
— futrzarskiej (skóra futerkowa wygarbowana bez zmniejszenia siły obsadzenia
włosa),
— irchowej (zamsze, skóry wykończone po usunięciu lica),
— welurowej (zamsze, skóry wykończone od strony mizdry przez oszlifowanie),
— łączone (kombinowane).
Obecnie do produkcji rękawiczek powszechnie się wykorzystuje tworzywa skóropo-
dobne. Powstają one przez pokrycie podłoża (przeważnie tekstylnego) różnymi środkami
lub są bezpodłożowe.
Zawsze wykończenie takiego materiału imituje naturalną skórę. Niektóre rodzaje tworzyw
skóropodobnych są określane nazwą „derma”12. Jednym z procesów wykończalniczych
tworzywa skóropodobnego jest deseniowanie polegające na wytwarzaniu faktury na po-
wierzchni powłoki tworzywa, stosowane w celu polepszenia jego wyglądu.
Włókna są używane do produkcji: tkanin, dzianin, włóknin, filców, koronek, tiuli.
Do produkcji rękawiczek najczęściej używa się tkanin i dzianin, chociaż spotyka się też
rękawiczki z koronki i włókniny.
Z tkanin, które są wyrobem otrzymanym przez przeplatanie nitek, można szyć
rękawiczki przemysłowo lub na miarę. Rękawiczki mogą być uszyte z tkaniny gładkiej
lub szorstkiej.
Wartość użytkowa13 rękawiczek zależy w dużym stopniu od rodzaju surowca włó-
kienniczego. Dlatego rozróżnia się rękawiczki:
— z włókien naturalnych: roślinnych (len, bawełna), zwierzęcych (wełna, jedwab),
— z włókien chemicznych: syntetycznych (poliamidowe, poliestrowe, poliakrylonitry-
lowe), sztucznych (białkowe, celulozowe),
— kombinowane.
Rękawiczka dziana też może być wykonana przemysłowo lub sposobem domowym
(indywidualnie); może być odpasowana lub zszyta z części. Rękawice są wykonywane
w domu na maszynach domowych, ręcznie na pięciu drutach (bez szwów) albo na
dwu (następnie części są zszywane). Rękawiczki mogą być też wykonane szydełkiem.
Splot, ścieg, układ, wielkość, grubość włókien i przędzy mają znaczenie jako nośniki
cech rękawiczki; bywają dziane jednym wzorem lub różnymi wzorami, na przykład gryf
— jednym, ściągacz — innym wzorem.
Rękawiczki z lateksu lub podobnych surowców mają różną grubość i są przeznaczone
do prac gospodarczych, lekarskich i innych. Część dłoniowa niektórych rękawiczek jest
pokryta protektorem, z reguły o wzorze geometrycznym. Rękawiczki powstają przez
wlewanie do formy np. mleczka kauczukowego. Używanie tej samej formy powinno
zapewnić niezmienność produktów. W rzeczywistości jednak występują defekty wzoru
protektora, nierówna, szorstka powierzchnia lub zanieczyszczenia ciałami obcymi.
popełniania przestępstwa są:
— rękawiczki,
— fragmenty tkanin, dzianin itp.,
— chusteczki do nosa,
— skarpety, pończochy,
— inne wyroby odzieżowe,
— inne przedmioty (na przykład woreczki fo-
liowe).
W praktyce kryminalistycznej najczęściej się
spotyka ślady klasycznych rękawiczek. Wyma-
gania mody, różne fasony, surowiec, przezna-
czenie i wiele innych czynników — wszystko to
wpływa na powstawanie ogromnej liczby typów
rękawiczek. Taką masę produktów uporządko-
wano, wprowadzając klasyfikacje rękawiczek.
Kryteria klasyfikacji są różne i w kryminalistyce
nie wszystkie są równie istotne, niektóre wręcz
nie mają żadnego znaczenia.
Podziały wywodzące się z przemysłu lekkiego dotyczą rękawiczek w klasycznym
rozumieniu. Jednak przedmioty z pozostałych grup klasyfikacji kryminalistycznej
mogą być wykonane z tego samego surowca, co rękawiczki klasyczne, wówczas
określenie rzeczy będącej okryciem dłoni przestępcy nie zawsze jest łatwe i możliwe
od razu.
Jako kryteria klasyfikacyjne rękawiczek powszechnie są wykorzystywane takie
właściwości rękawiczek, jak surowiec do ich produkcji, krój, wkład, barwa, wymiary,
szew, wykończenie, cechy indywidualne, sposób wytwarzania, przeznaczenie oraz czas
użytkowania.
Sposób wytwarzania pozwala podzielić rękawiczki na:
— produkowane przemysłowo: modelowo, seryjnie, masowo,
— wytwarzane indywidualne (na miarę).
Ze względu na przeznaczenie wyodrębniono rękawiczki:
— powszechnego użytku: całodzienne, wizytowe, domowe,
— specjalne: robocze, ochronne, sportowe, mundurowe, zakonne i liturgiczne,
— reprezentacyjne.
Ze względu na przydatność do wykonywania zawodu wyróżnia się rękawiczki:
— lekarskie (dla chirurgów, stomatologów, ginekologów, anatomopatologów),
— budowlane (dla hydraulików, malarzy, murarzy),
— strażackie,
— sportowe (dla narciarzy, kolarzy, bokserów, rajdowców, piłkarzy, rolkarzy),
— mundurowe (dla żołnierzy, policjantów, kolejarzy),
— samochodowe (dla kierowców, mechaników).
Stopień wykończenia rękawiczki i jej elementów jest kolejnym kryterium, na pod-
stawie którego można je podzielić na rękawiczki:
— gotowe,
— półgotowe.
Uwzględniając trwałość użytkową lub czas użytkowania, wyodrębnia się rękawiczki:
— krótkotrwałego użycia
— długotrwałego użycia8
.
Płeć użytkownika pozwala podzielić rękawiczki na:
— damskie,
— męskie.
Połączenie dwóch kryteriów: płci i wieku użytkownika poszerza tę grupę o rękawiczki:
— damskie,
— dziecięce: dziewczęce i chłopięce,
— męskie9
.
W zależności od przeznaczenia sezonowego mogą być rękawiczki:
— zimowe (wytwarzane np. z grubych skór, tkanin, dzianin z ocieplającym wkładem10
z futra, tkaniny lub dzianiny),
— wiosenno-jesienne (wytwarza się je z surowców lżejszych, cienkich, często z wkładem
z podszewki),
— letnie (z cienkich surowców, bez wkładu).
Jeżeli jako kryterium podziału zostanie uwzględniona budowa, przede wszystkim
otrzyma się rękawiczki prawą i lewą, w następnej kolejności zaś rękawiczki:
— pięciopalcowe,
— czteropalcowe,
— trzypalcowe,
— łapki,
— łapki z jednym palcem.
Ze względu na sposób zamknięcia
wyróżnia się rękawiczki:
— wciągane,
— zapinane na zatrzask lub zatrzaski,
— zapinane na zamek,
— z klinem i paskiem,
— ze ściągaczem,
— z gumką.
Uwzględniając jako kryterium po-
działu rodzaj surowca, dzieli się ręka-
wiczki na produkowane:
— ze skóry,
— z włókien,
— z lateksu11 i podobnych surowców
— z innych surowców,
— z różnych surowców.
Rękawiczki są produkowane ze skóry różnych zwierząt. Najczęściej używa się skóry:
koźlej, cielęcej, jagnięcej, koziej, owczej, jeleniej. Skóra właściwa każdego zwierzęcia ma
inną strukturę, a dodatkowo — skóra licowa ma indywidualną strukturę poletkową.
Ze względu na sposób wyprawienia surowca, rękawiczki mogą być uszyte ze
skóry:
— licowej,
— zamszowej,
— glacé (nabłyszczane bardzo miękkie i cienkie skóry z licem, odmiana to skóry mocha
z zeszlifowanym licem — też nubuki),
— nappa (matowe bardzo miękkie, grubsze skóry z licem, mogą być z licem zeszlifo-
wanym),
— szewro (giemza, skóry wykończone od strony lica z zachowaniem naturalnego ry-
sunku),
— futrzarskiej (skóra futerkowa wygarbowana bez zmniejszenia siły obsadzenia
włosa),
— irchowej (zamsze, skóry wykończone po usunięciu lica),
— welurowej (zamsze, skóry wykończone od strony mizdry przez oszlifowanie),
— łączone (kombinowane).
Obecnie do produkcji rękawiczek powszechnie się wykorzystuje tworzywa skóropo-
dobne. Powstają one przez pokrycie podłoża (przeważnie tekstylnego) różnymi środkami
lub są bezpodłożowe.
Zawsze wykończenie takiego materiału imituje naturalną skórę. Niektóre rodzaje tworzyw
skóropodobnych są określane nazwą „derma”12. Jednym z procesów wykończalniczych
tworzywa skóropodobnego jest deseniowanie polegające na wytwarzaniu faktury na po-
wierzchni powłoki tworzywa, stosowane w celu polepszenia jego wyglądu.
Włókna są używane do produkcji: tkanin, dzianin, włóknin, filców, koronek, tiuli.
Do produkcji rękawiczek najczęściej używa się tkanin i dzianin, chociaż spotyka się też
rękawiczki z koronki i włókniny.
Z tkanin, które są wyrobem otrzymanym przez przeplatanie nitek, można szyć
rękawiczki przemysłowo lub na miarę. Rękawiczki mogą być uszyte z tkaniny gładkiej
lub szorstkiej.
Wartość użytkowa13 rękawiczek zależy w dużym stopniu od rodzaju surowca włó-
kienniczego. Dlatego rozróżnia się rękawiczki:
— z włókien naturalnych: roślinnych (len, bawełna), zwierzęcych (wełna, jedwab),
— z włókien chemicznych: syntetycznych (poliamidowe, poliestrowe, poliakrylonitry-
lowe), sztucznych (białkowe, celulozowe),
— kombinowane.
Rękawiczka dziana też może być wykonana przemysłowo lub sposobem domowym
(indywidualnie); może być odpasowana lub zszyta z części. Rękawice są wykonywane
w domu na maszynach domowych, ręcznie na pięciu drutach (bez szwów) albo na
dwu (następnie części są zszywane). Rękawiczki mogą być też wykonane szydełkiem.
Splot, ścieg, układ, wielkość, grubość włókien i przędzy mają znaczenie jako nośniki
cech rękawiczki; bywają dziane jednym wzorem lub różnymi wzorami, na przykład gryf
— jednym, ściągacz — innym wzorem.
Rękawiczki z lateksu lub podobnych surowców mają różną grubość i są przeznaczone
do prac gospodarczych, lekarskich i innych. Część dłoniowa niektórych rękawiczek jest
pokryta protektorem, z reguły o wzorze geometrycznym. Rękawiczki powstają przez
wlewanie do formy np. mleczka kauczukowego. Używanie tej samej formy powinno
zapewnić niezmienność produktów. W rzeczywistości jednak występują defekty wzoru
protektora, nierówna, szorstka powierzchnia lub zanieczyszczenia ciałami obcymi.