Już w epoce neolitu człowiek zwracał uwagę na rysunki linii występujące na dłoniach, co potwierdzają malowidła odnalezione w jaskiniach i grobowcach z tamtego okresu. O wadze, jaką
ówcześni przykładali do własnych linii papilarnych, świadczą historyczne znaleziska w Chinach
(sprzed 5000 lat p.n.e.), Iraku (sprzed 2500 lat p.n.e.) i w Indiach (sprzed VII wieku n.e.).
Są to różnego rodzaju przedmioty i umowy pisane, na których pozostawiano odciski palców
potwierdzające własność rzeczy, mające zarazem cechy aktu prawnego.
Dopiero w drugiej połowie XIX w. naukowe prace dotyczące budowy linii papilarnych
podjęli: Henry Faulds, William Herschel i Francis Galton. Stali się oni prekursorami współ-
czesnej daktyloskopii. Ich badania pozwoliły sformułować następujące zasady, zwane
pewnikami daktyloskopii:
• niezmienność linii papilarnych — kształt linii papilarnych powstały w okresie życia płodowego pozostaje niezmienny aż do śmierci i gnilnego rozkładu ciała. Wraz z rozwojem
człowieka wymiary linii co prawda zmieniają się, lecz zachowują proporcje i układ;
• nieusuwalność linii papilarnych — zmiany w wyglądzie linii papilarnych mogą być
spowodowane tylko i wyłącznie głębokimi ranami, oparzeniami lub chorobami organizmu. Powstałe zmiany stanowią dodatkowe cechy charakterystyczne, pomocne
w identyfikacji człowieka;
• niepowtarzalność
linii papilarnych — nie ma dwóch osób z identycznym układem
linii papilarnych.
Obecnie brakuje międzynarodowych ustaleń co do liczby takich samych cech w materiale
dowodowym i porównawczym, koniecznej do wydania kategorycznej opinii. W różnych
krajach zostały przyjęte inne kryteria liczby minucji. W Polsce kryterium to wynosi 12 minucji
. Reguła 12 cech jest wynikiem sporu z antropometryczną identyfikacją człowieka
metodą Bertillona, która określa wymiarów ciała. W daktyloskopii, będącej metodą
bezwzględnie doskonalszą, przyjęto zatem o jedną cechę więcej.
ówcześni przykładali do własnych linii papilarnych, świadczą historyczne znaleziska w Chinach
(sprzed 5000 lat p.n.e.), Iraku (sprzed 2500 lat p.n.e.) i w Indiach (sprzed VII wieku n.e.).
Są to różnego rodzaju przedmioty i umowy pisane, na których pozostawiano odciski palców
potwierdzające własność rzeczy, mające zarazem cechy aktu prawnego.
Dopiero w drugiej połowie XIX w. naukowe prace dotyczące budowy linii papilarnych
podjęli: Henry Faulds, William Herschel i Francis Galton. Stali się oni prekursorami współ-
czesnej daktyloskopii. Ich badania pozwoliły sformułować następujące zasady, zwane
pewnikami daktyloskopii:
• niezmienność linii papilarnych — kształt linii papilarnych powstały w okresie życia płodowego pozostaje niezmienny aż do śmierci i gnilnego rozkładu ciała. Wraz z rozwojem
człowieka wymiary linii co prawda zmieniają się, lecz zachowują proporcje i układ;
• nieusuwalność linii papilarnych — zmiany w wyglądzie linii papilarnych mogą być
spowodowane tylko i wyłącznie głębokimi ranami, oparzeniami lub chorobami organizmu. Powstałe zmiany stanowią dodatkowe cechy charakterystyczne, pomocne
w identyfikacji człowieka;
• niepowtarzalność
linii papilarnych — nie ma dwóch osób z identycznym układem
linii papilarnych.
Obecnie brakuje międzynarodowych ustaleń co do liczby takich samych cech w materiale
dowodowym i porównawczym, koniecznej do wydania kategorycznej opinii. W różnych
krajach zostały przyjęte inne kryteria liczby minucji. W Polsce kryterium to wynosi 12 minucji
. Reguła 12 cech jest wynikiem sporu z antropometryczną identyfikacją człowieka
metodą Bertillona, która określa wymiarów ciała. W daktyloskopii, będącej metodą
bezwzględnie doskonalszą, przyjęto zatem o jedną cechę więcej.