Szczegółowe informacje o miejscu i sposobie wykonania oznaczenia pojazdu producenci
umieszczają w normach zakładowych lub instrukcjach.
Miejsce naniesienia numeru identyfikacyjnego VIN nie jest dowolne. Oznaczenie to
powinno się znajdować po prawej stronie pojazdu i, jeżeli to możliwe, w przedniej jego
połowie lub wewnątrz przestrzeni pasażerskiej w pobliżu słupka szyby przedniej, tzw. VIN
publiczny wymagany np. w pojazdach produkowanych na rynek amerykański.
Oznaczenia identyfikacyjne na ogół są nanoszone przez urządzenia mechaniczne. Nie-
które elementy oznaczenia mogą być jednak wykonywane ręcznie, za pomocą pojedynczych
lub zespolonych znakowników. Użycie urządzenia mechanicznego gwarantuje dużą jednoli-
tość i powtarzalność wyglądu oznaczenia, natomiast ręczne nanoszenie znaków powoduje,
że dokładność odwzorowania jest znacznie mniejsza. Oznaczenie identyfikacyjne pojazdu
zgodnie z normatywnymi wymogami powinno być trwałe, wykonane w miejscu widocznym,
na elemencie niepodlegającym wymianie w czasie użytkowania. Norma dopuszcza dwa
sposoby znakowania numerem VIN, tj.:
a) bezpośrednie — umieszczenie oznaczenia na części pojazdu (tzn. na ramie, na nad-
woziu samonośnym albo na części nadwozia), która nie daje się łatwo usuwać lub
wymieniać;
b) pośrednie — umieszczenie oznaczenia na oddzielnej płytce (tzw. tabliczce znamio-
nowej), która zostaje trwale przymocowana do pojazdu zgodnie z zasadami opisa-
nymi wyżej.
Producent może w pojeździe wybrać jeden z powyższych sposobów lub zastosować je
łącznie.
Obecnie najczęściej są stosowane następujące metody wykonywania oznaczeń iden-
tyfikacyjnych38:
— znakowanie za pomocą znakowników przez nabijanie lub wytłaczanie. Znaki wklęsłe
są określane jako nabite (wybite), natomiast wypukłe są nazywane wytłoczonymi.
Producenci mogą używać specjalnych znakowników o określonej wielkości i kroju
— nabicie w postaci matrycy punktów (mechaniczne nabicie igłą). Znaki alfanumeryczne nu-
meru identyfikacyjnego są nanoszone punktowo (kropkami) za pomocą specjalnej głowicy
znakującej poruszającej się po zarysie komputerowo zaprogramowanych cyfr lub liter;
— wypalenie elektroiskrowe lub laserowe oznaczenia linią ciągłą lub szeregiem punktów
tworzących znak. Ten sposób znakowania charakteryzuje ogromna precyzja wykonania
numeru. Ze względu na konieczność zastosowania skomplikowanych urządzeń jest to
technika najbardziej zaawansowana i trudna do podrobienia przez przestępców39.
W wyniku zetknięcia się elektrody lub wiązki lasera z podłożem na skutek działania
wysokiej temperatury w powierzchni następuje wypalenie odwzorowujące kształt
elektrody lub średnicę wiązki. Powstały znak cechuje stała głębokość i szerokość oraz
równa krawędź;
— grawerowanie — polega na wykonaniu za pomocą specjalnych rylców lub skrawają-
cych narzędzi odpowiednich znaków wklęsłych. Technika ta pozwala na zaprogramo-
wanie indywidualnego kroju czcionki (charakterystycznego dla danego producenta)
oraz precyzyjne wykonanie oznaczenia. Głowice do grawerowania są sterowane
komputerowo;
— wycinanie — polega na wykonaniu przez urządzenie mechaniczne otworów o kształcie
liter i cyfr. Najczęściej w ten sposób są wykonywane oznaczenia różnych tabliczek
montowanych na elementach pojazdu.
Miejsce, w którym producent nanosi oznaczenie identyfikacyjne, jest nazywane polem
numerowym. Pole to może znajdować się na specjalnie w tym celu uformowanym podłożu
(odpowiednio ukształtowanej blasze) lub na powierzchni nieukształtowanej.
umieszczają w normach zakładowych lub instrukcjach.
Miejsce naniesienia numeru identyfikacyjnego VIN nie jest dowolne. Oznaczenie to
powinno się znajdować po prawej stronie pojazdu i, jeżeli to możliwe, w przedniej jego
połowie lub wewnątrz przestrzeni pasażerskiej w pobliżu słupka szyby przedniej, tzw. VIN
publiczny wymagany np. w pojazdach produkowanych na rynek amerykański.
Oznaczenia identyfikacyjne na ogół są nanoszone przez urządzenia mechaniczne. Nie-
które elementy oznaczenia mogą być jednak wykonywane ręcznie, za pomocą pojedynczych
lub zespolonych znakowników. Użycie urządzenia mechanicznego gwarantuje dużą jednoli-
tość i powtarzalność wyglądu oznaczenia, natomiast ręczne nanoszenie znaków powoduje,
że dokładność odwzorowania jest znacznie mniejsza. Oznaczenie identyfikacyjne pojazdu
zgodnie z normatywnymi wymogami powinno być trwałe, wykonane w miejscu widocznym,
na elemencie niepodlegającym wymianie w czasie użytkowania. Norma dopuszcza dwa
sposoby znakowania numerem VIN, tj.:
a) bezpośrednie — umieszczenie oznaczenia na części pojazdu (tzn. na ramie, na nad-
woziu samonośnym albo na części nadwozia), która nie daje się łatwo usuwać lub
wymieniać;
b) pośrednie — umieszczenie oznaczenia na oddzielnej płytce (tzw. tabliczce znamio-
nowej), która zostaje trwale przymocowana do pojazdu zgodnie z zasadami opisa-
nymi wyżej.
Producent może w pojeździe wybrać jeden z powyższych sposobów lub zastosować je
łącznie.
Obecnie najczęściej są stosowane następujące metody wykonywania oznaczeń iden-
tyfikacyjnych38:
— znakowanie za pomocą znakowników przez nabijanie lub wytłaczanie. Znaki wklęsłe
są określane jako nabite (wybite), natomiast wypukłe są nazywane wytłoczonymi.
Producenci mogą używać specjalnych znakowników o określonej wielkości i kroju
— nabicie w postaci matrycy punktów (mechaniczne nabicie igłą). Znaki alfanumeryczne nu-
meru identyfikacyjnego są nanoszone punktowo (kropkami) za pomocą specjalnej głowicy
znakującej poruszającej się po zarysie komputerowo zaprogramowanych cyfr lub liter;
— wypalenie elektroiskrowe lub laserowe oznaczenia linią ciągłą lub szeregiem punktów
tworzących znak. Ten sposób znakowania charakteryzuje ogromna precyzja wykonania
numeru. Ze względu na konieczność zastosowania skomplikowanych urządzeń jest to
technika najbardziej zaawansowana i trudna do podrobienia przez przestępców39.
W wyniku zetknięcia się elektrody lub wiązki lasera z podłożem na skutek działania
wysokiej temperatury w powierzchni następuje wypalenie odwzorowujące kształt
elektrody lub średnicę wiązki. Powstały znak cechuje stała głębokość i szerokość oraz
równa krawędź;
— grawerowanie — polega na wykonaniu za pomocą specjalnych rylców lub skrawają-
cych narzędzi odpowiednich znaków wklęsłych. Technika ta pozwala na zaprogramo-
wanie indywidualnego kroju czcionki (charakterystycznego dla danego producenta)
oraz precyzyjne wykonanie oznaczenia. Głowice do grawerowania są sterowane
komputerowo;
— wycinanie — polega na wykonaniu przez urządzenie mechaniczne otworów o kształcie
liter i cyfr. Najczęściej w ten sposób są wykonywane oznaczenia różnych tabliczek
montowanych na elementach pojazdu.
Miejsce, w którym producent nanosi oznaczenie identyfikacyjne, jest nazywane polem
numerowym. Pole to może znajdować się na specjalnie w tym celu uformowanym podłożu
(odpowiednio ukształtowanej blasze) lub na powierzchni nieukształtowanej.