Konfrontacja — szczególna forma przesłuchania polegająca na równoczesnym przesłuchaniu dwóch
osób na te same okoliczności w celu wyjaśnienia sprzeczności w poprzednio złożonych przez te osoby
zeznaniach lub wyjaśnieniach. Podstawę konfrontacji regulują przepisy art. 172 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw.
Do najbardziej typowych należą konfrontacje:
¾ świadka ze świadkiem,
¾ świadka z osobą, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie,
¾ osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie z osobą, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzania przeciwko niej wniosku
o ukaranie.
Konfrontację przeprowadza się, jeśli:
¾ osoby zeznające lub wyjaśniające odmiennie zostały wcześniej dokładnie przesłuchane i każda z nich
zdecydowanie podtrzymuje swoją wersję przebiegu zdarzenia,
¾ sprzeczności w relacjach dotyczą okoliczności istotnych, czyli mających wpływ na rozstrzygnięcie
sprawy, a organ procesowy ma podstawy do przyjęcia, że są one wynikiem nieprawdziwych zeznań
lub wyjaśnień jednej z osób,
¾ usunięcie sprzeczności w inny sposób nie przyniosło rezultatu,
¾ organ procesowy przyjmuje, że osoba mówiąca prawdę podtrzyma swoją relację, a osoba, która kłamie, może zmienić swoją relację i zeznać lub wyjaśnić zgodnie z prawdą.
Konfrontacja wymaga bardzo starannego przygotowania przez osobę, która będzie ją przeprowadzać.
Sprzeczności, które mają być wyjaśnione w toku konfrontacji, muszą być wcześniej wyselekcjonowane, a pytania opracowane tak, aby można je było zadawać w identycznym brzmieniu obu konfrontowanym osobom.
Pytania powinny być sformułowane szczegółowo i stawiane w takiej kolejności, która będzie gwarantowała
logiczną ciągłość. Odpowiedzi na pytania powinny być zaprotokołowane dokładnie, a bardzo istotne dla sprawy
stwierdzenia powinny być zaprotokołowane w sposób dosłowny.
W protokole konfrontacji powinno się uwzględnić:
¾ imiona i nazwiska osób konfrontowanych z podaniem roli, w jakiej występują,
¾ wzmiankę o uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej,
¾ sprzeczności, dla których wyjaśnienia przeprowadza się konfrontację,
¾ pytania stawiane osobom konfrontowanym oraz ich odpowiedzi na nie.
osób na te same okoliczności w celu wyjaśnienia sprzeczności w poprzednio złożonych przez te osoby
zeznaniach lub wyjaśnieniach. Podstawę konfrontacji regulują przepisy art. 172 kpk w zw. z art. 39 § 2 kpw.
Do najbardziej typowych należą konfrontacje:
¾ świadka ze świadkiem,
¾ świadka z osobą, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie,
¾ osoby, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzenia przeciwko niej wniosku o ukaranie z osobą, co do której istnieje uzasadniona podstawa do sporządzania przeciwko niej wniosku
o ukaranie.
Konfrontację przeprowadza się, jeśli:
¾ osoby zeznające lub wyjaśniające odmiennie zostały wcześniej dokładnie przesłuchane i każda z nich
zdecydowanie podtrzymuje swoją wersję przebiegu zdarzenia,
¾ sprzeczności w relacjach dotyczą okoliczności istotnych, czyli mających wpływ na rozstrzygnięcie
sprawy, a organ procesowy ma podstawy do przyjęcia, że są one wynikiem nieprawdziwych zeznań
lub wyjaśnień jednej z osób,
¾ usunięcie sprzeczności w inny sposób nie przyniosło rezultatu,
¾ organ procesowy przyjmuje, że osoba mówiąca prawdę podtrzyma swoją relację, a osoba, która kłamie, może zmienić swoją relację i zeznać lub wyjaśnić zgodnie z prawdą.
Konfrontacja wymaga bardzo starannego przygotowania przez osobę, która będzie ją przeprowadzać.
Sprzeczności, które mają być wyjaśnione w toku konfrontacji, muszą być wcześniej wyselekcjonowane, a pytania opracowane tak, aby można je było zadawać w identycznym brzmieniu obu konfrontowanym osobom.
Pytania powinny być sformułowane szczegółowo i stawiane w takiej kolejności, która będzie gwarantowała
logiczną ciągłość. Odpowiedzi na pytania powinny być zaprotokołowane dokładnie, a bardzo istotne dla sprawy
stwierdzenia powinny być zaprotokołowane w sposób dosłowny.
W protokole konfrontacji powinno się uwzględnić:
¾ imiona i nazwiska osób konfrontowanych z podaniem roli, w jakiej występują,
¾ wzmiankę o uprzedzeniu świadka o odpowiedzialności karnej,
¾ sprzeczności, dla których wyjaśnienia przeprowadza się konfrontację,
¾ pytania stawiane osobom konfrontowanym oraz ich odpowiedzi na nie.