Pojedyncze ślady stóp i ślady składające się na obraz chodu ujawnione podczas oględzin
miejsca zdarzenia można wykorzystać bezpośrednio na miejscu zdarzenia w procesie wnio-
skowania zarówno o zdarzeniu, jak i osobach biorących w nim udział. W szczególności
można wnioskować o:
• kierunku przyjścia i odejścia osób,
• liczbie osób, które pozostawiły swoje ślady,
• zachowaniu się osób na miejscu zdarzenia,
• tym, czy ślad pochodzi od obuwia damskiego, czy męskiego,
• sposobie produkcji obuwia (przemysłowy, ręczny),
• wzorze spodów butów i tworzywach, z których spody są wykonane,
• zastosowanych środkach ochronnych (blaszki, podkówki, inne wzmocnienia) i ewen-
tualnych naprawach obuwia,
• deformacjach stóp i innych ułomnościach narządu ruchu osób pozostawiających
ślady,
• wielkości stóp,
• wzroście, wadze i innych właściwościach osób.
Te i inne informacje uzyskane dzięki śladom opierają się na dokładnej ich obserwacji
oraz pewnych zależnościach między właściwościami i stanem osoby a pozostawionymi
przez nią śladami. Osoba biegnąca długimi krokami pozostawia ślady, w których obcasy
są głębiej wciśnięte w podłoże niż zelówki, a ślady czubka zelówki są przesunięte do tyłu
lub przechylone. Osoba biegnąca krótkimi krokami pozostawia bardziej wgłębione odciski
przedniej części spodu obuwia. Przy skoku jednonożnym na ziemię odcisk zelówki jest
wyraźny, odcisk obcasa zaś słabo zaznaczony lub zupełnie niewidoczny. Skok na obydwie
nogi poznaje się po głębszych śladach obcasów lub pięt.
Na podstawie długości stopy w śladzie (z uwzględnieniem ewentualnych poprawek
co do sposobu powstania śladu i stanu podłoża) można obliczyć przypuszczalny wzrost
osoby pozostawiającej go. Zależność przedstawia się następująco
wzrost (cm) = 3,73 x dł. stopy (cm) + 79,55
i wynosi dla stóp o długości: 26 cm — 176,5 cm; 27 cm — 180,3 cm; 30 cm
— 191,5 cm.
Inne badania wskazują, że wzrost osoby równa się siedmiu długościom stopy. Należy
pamiętać o tym, że długość śladu stopy obutej nie odpowiada faktycznej długości stopy.
Poza tym długość śladu zależy od podłoża. W skrajnych wypadkach (suchy piasek, mokra
glina) różnica długości śladów wykonanych tym samym butem (rozmiar 41) może wynosić
3 cm, szerokości — 1 cm.
Średnia długość kroku, wyliczona na podstawie kilku pomiarów na różnych odcinkach
ścieżki chodu, może być wykorzystana do określenia przybliżonego wzrostu osoby. Przyjmuje
się, że wzrost równa się długości kroku powiększonej o 100 cm.
Na podstawie prawidłowo wyciągniętych wniosków można podjąć czynności niecierpiące
zwłoki. Ustalony kierunek oddalania się sprawcy pozwala na zorganizowanie pościgu, za-
sadzki, blokady, względnie użycia psa służbowego do tropienia. Ustalony wzór rzeźby spodu
buta umożliwia wstępną eliminację obuwia o innych spodach i sprecyzowanie, jakiego obuwia
należy poszukiwać jako materiału porównawczego. Ustalenie, że dany obraz chodu pozosta-
wiła osoba kontuzjowana lub o trwałym kalectwie, pozwala na typowanie podejrzanych.
miejsca zdarzenia można wykorzystać bezpośrednio na miejscu zdarzenia w procesie wnio-
skowania zarówno o zdarzeniu, jak i osobach biorących w nim udział. W szczególności
można wnioskować o:
• kierunku przyjścia i odejścia osób,
• liczbie osób, które pozostawiły swoje ślady,
• zachowaniu się osób na miejscu zdarzenia,
• tym, czy ślad pochodzi od obuwia damskiego, czy męskiego,
• sposobie produkcji obuwia (przemysłowy, ręczny),
• wzorze spodów butów i tworzywach, z których spody są wykonane,
• zastosowanych środkach ochronnych (blaszki, podkówki, inne wzmocnienia) i ewen-
tualnych naprawach obuwia,
• deformacjach stóp i innych ułomnościach narządu ruchu osób pozostawiających
ślady,
• wielkości stóp,
• wzroście, wadze i innych właściwościach osób.
Te i inne informacje uzyskane dzięki śladom opierają się na dokładnej ich obserwacji
oraz pewnych zależnościach między właściwościami i stanem osoby a pozostawionymi
przez nią śladami. Osoba biegnąca długimi krokami pozostawia ślady, w których obcasy
są głębiej wciśnięte w podłoże niż zelówki, a ślady czubka zelówki są przesunięte do tyłu
lub przechylone. Osoba biegnąca krótkimi krokami pozostawia bardziej wgłębione odciski
przedniej części spodu obuwia. Przy skoku jednonożnym na ziemię odcisk zelówki jest
wyraźny, odcisk obcasa zaś słabo zaznaczony lub zupełnie niewidoczny. Skok na obydwie
nogi poznaje się po głębszych śladach obcasów lub pięt.
Na podstawie długości stopy w śladzie (z uwzględnieniem ewentualnych poprawek
co do sposobu powstania śladu i stanu podłoża) można obliczyć przypuszczalny wzrost
osoby pozostawiającej go. Zależność przedstawia się następująco
wzrost (cm) = 3,73 x dł. stopy (cm) + 79,55
i wynosi dla stóp o długości: 26 cm — 176,5 cm; 27 cm — 180,3 cm; 30 cm
— 191,5 cm.
Inne badania wskazują, że wzrost osoby równa się siedmiu długościom stopy. Należy
pamiętać o tym, że długość śladu stopy obutej nie odpowiada faktycznej długości stopy.
Poza tym długość śladu zależy od podłoża. W skrajnych wypadkach (suchy piasek, mokra
glina) różnica długości śladów wykonanych tym samym butem (rozmiar 41) może wynosić
3 cm, szerokości — 1 cm.
Średnia długość kroku, wyliczona na podstawie kilku pomiarów na różnych odcinkach
ścieżki chodu, może być wykorzystana do określenia przybliżonego wzrostu osoby. Przyjmuje
się, że wzrost równa się długości kroku powiększonej o 100 cm.
Na podstawie prawidłowo wyciągniętych wniosków można podjąć czynności niecierpiące
zwłoki. Ustalony kierunek oddalania się sprawcy pozwala na zorganizowanie pościgu, za-
sadzki, blokady, względnie użycia psa służbowego do tropienia. Ustalony wzór rzeźby spodu
buta umożliwia wstępną eliminację obuwia o innych spodach i sprecyzowanie, jakiego obuwia
należy poszukiwać jako materiału porównawczego. Ustalenie, że dany obraz chodu pozosta-
wiła osoba kontuzjowana lub o trwałym kalectwie, pozwala na typowanie podejrzanych.